মুখ্য পৃষ্ঠা
বৰষুণ, নাৰী আৰু বুকুৰ বিষাদ (মাজ নিশাৰ নষ্ট গদ্য)
তুমি কাৰ বাবে ৰৈ ? দূৰণীৰ পৰা মনে মনে চাই থাকোঁ মই । ...... তুমি কবিতা হোৱা, মই সৰি পৰোঁ, বৰষুণৰ চিঞাহীৰে কবিতা লিখা কবিবোৰে তোমালৈ অপেক্ষা কৰে । কবিতাবোৰে মোৰ বুকত বিষাদ বাকে । মই চকুলোঁ টুকোঁ ।
স্মৃতি ! যন্ত্ৰণা ! বিষাদ !
উটি যাওঁ । বৈ যাওঁ । তোমাৰ চুলিত টোপা-টোপে সৰোঁ । তোমাৰ চকুৰ কাজল উটুৱাই লৈ যাওঁ । তোমাৰ চকুৰ কাজল সাঁচি ৰাখি চিত্ৰকাৰে ছবি আঁকে । অথচ তোমাক চুব নোৱাৰে ।
মই নিলাজ বৰষুণ । তোমাৰ বুকুলৈকে হাত মেলি দিওঁ । তোমাৰ কাপোৰৰ ভিতৰেৰে সোমাই যাওঁ । গছৰ পাত বিলাকে তোমাক চাই চাই উন্মাদ হয় । তোমাৰ প্ৰেমত সৰি সৰি সৰাপাত হয় ।
মই নিলাজ বৰষুণ । তোমাৰ বাটত বোকা কৰি দিওঁ । তুমি মেখেলা কোচাই ৰৈ ৰৈ খোজ কাঢ়া । তাকে দেখি ডেকা বোৰে সাৰে থাকে ৰাতি । বুঢ়াৰো উজাই আহে যৌৱনৰ ৰং ।
যিদিনাৰ পৰা তুমি মোক বেয়া পোৱা, সিদিনাৰ পৰা মই বৰষুণ হৈ সৰোঁ । তোমাৰ নাভিত আঁকো বিষাদৰ আঁক-বাঁক !
ණ কন্দৰ্পজিৎ কল্লোল
